Αυτό το Σαββατοκύριακο θα διεξαχθεί το Anaheim Ι,  η πρώτη στάση του Monster Energy AMA Supercross 2020, στο Angel stadium της Καλιφόρνιας.

Διαβάστε την αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο core πριν 3 χρόνια o κορυφαίος sx rider, Eli Tomac. 

Το 2010, ο Eli Tomac σε ηλικία μόλις 17 χρονών, έκανε το εντυπωσιακό ντεμπούτο του ως επαγγελματίας motocross rider το οποίο συνοδεύτηκε με νίκη στο Hangtown.

Η συγκέντρωση, ο αθλητισμός, η ικανότητα και η ταχύτητα τοποθετούν εύκολα τον Monster Energy & Kawasaki rider "ET", σταθερά στην ίδια σειρά με τους: Carmichael, Stewart, Villopoto και Dungey.

Είναι ήδη μια φορά πρωταθλητής του AMA 250SX Supercross και δύο φορές στο AMA Motocross.

Το όνομα είναι ήδη γνωστό στους διεθνείς MX και SX αγώνες - ο Tomac έχει εκπροσωπήσει την Team USA στο Motocross of Nations και έχει συμμετάσχει σε Ευρωπαϊκά supercross events - τους πρώτους πέντε μήνες του 2017, έχασε από τον Ryan Dungey σε ένα συναρπαστικό πρωτάθλημα που πήγε μέχρι τους τελευταίους γύρους και γύρισε στο Λας Βέγκας μετά από δεκαεπτά γύρους σε δεκαοχτώ εβδομάδες. Έχασε για μόλις 5 βαθμούς παρά το γεγονός ότι απέσπασε εννέα νίκες.

O Tomac είναι αναμφισβήτητα ένας από τους κορυφαίους αθλητές στη μεγάλη αμερικανική dirtbike σκηνή! Για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι ο γιος του κορυφαίου mountain bike & downhill αθλητή, John Tomac.

Μίλησε για την αγάπη του για το κυνήγι με τόξο όπως και για την αντιπαράθεση ανάμεσα σε ένα θορυβώδη και έντονο άθλημα, με ένα αθόρυβο και χρονοβόρο χόμπι. Επίσης για την σχέση με τον πατέρα του και γενικότερα την στήριξη της οικογένειάς του σε όλη την αγωνιστική του πορεία. Ακόμα, μίλησε για την συνταξιοδότηση του Dungey και πολλά άλλα..

Ακολουθεί η συνέντευξη του Eli Tomac.

Επιστρέφοντας στο 2010, στο AMA Pro National και στο αξιόλογο ντεμπούτο σου, θα μπορούσες να φανταστείς πως η ζωή σου θα εξελισσόταν έτσι;

Μετά το Hangtown και όταν κερδίσαμε... Προσπαθώ να σκεφτώ το τότε... Στην πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολο να το σκεφτώ γιατί, ως παιδί, δεν θα πίστευα ότι θα βρισκόμουν στη θέση που είμαι τώρα: νούμερο ένα στην 450.
Κρυφά ελπίζεις για αυτό, και ας είναι κάτι μακρινό. Φαίνεται τρελό το να φτάσεις σε αυτή τη θέση [να είσαι # 1].
Αισθάνομαι πολύ τυχερός, όμως έχω ρίξει πολλή δουλειά και χρόνο σε αυτό.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω, αλλά αισθάνομαι ευγνώμων.
Είμαι σχεδόν 25 ετών τώρα, και νιώθω πως έχω μια φοβερή καριέρα μέχρι στιγμής και έχω πάει σε πολλά ωραία μέρη. Ελπίζω να συνεχίσω να το έχω πολλά χρόνια μέσα μου.

Πρέπει να υπήρξαν δύσκολες στιγμές στην αρχή της καριέρας σου..

Ναι, πρέπει να κάνεις πολλές θυσίες ως παιδί. Δεν πηγαίνεις στο κολέγιο και δεν διασκεδάζεις. Δεν κάνεις φυσιολογικά πράγματα ή αυτό που θα χαρακτήριζε η κοινωνία «κανονική».
Κάνεις θυσίες στην αρχή... αλλά σίγουρα στο ξεπληρώνει στο μέλλον όταν βρίσκεσαι στους top αθλητές.

Έχεις την δυνατότητα να ταξιδεύεις τον κόσμο και αυτό είναι μια μεγάλη εμπειρία.
Δεν το ανταλλάζω για τίποτα.
Το πρόγραμμα των αγώνων είναι υπερβολικά απαιτητικό και μέχρι στιγμής έχει φτάσει στο σημείο που θέτει τις ομάδες και τους αναβάτες στο όριο.
Βρήκαμε αυτό το όριο.
Συμμετέχουμε σε τριάντα events το χρόνο. To δύσκολο κομμάτι είναι η ελπίδα, όμως αυτό είναι μέρος του να είσαι ένας από τους κορυφαίους και να κερδίζεις κάθε Σαββατοκύριακο.
Αυτό το κομμάτι είναι το πιο δύσκολο από το σύνολο και παίζει ρόλο πώς το χειρίζεσαι κάθε εβδομάδα.

Δεν θέλω να σε παρουσιάσω σαν κάποιον που δεν είναι ικανοποιημένος με αυτό που έχει, αλλά εάν κάποιος σου έλεγε όταν ήσουν δεκαοκτώ, «θα γίνει πολύ πιο δύσκολο και πιο έντονο» θα είχες τότε την ωριμότητα να σκεφτείς «Πρέπει να κάνω περισσότερες επιλογές...».

Δεν θα ήθελα - Πώς να το θέσω; Ποτέ δεν ήθελα να βγαίνω έξω και να παίζω γκολφ ή κάτι αντίστοιχο όταν ήμουν δεκαοχτώ.
Υπήρχαν στιγμές που δεν μου άρεσε [ο τρόπος ζωής], αλλά το αγάπησα αρκετά που με έφτασε σε αυτό το σημείο.
Υπάρχουν μέρες που δεν θέλω να καβαλήσω... αλλά αυτές οι μέρες είναι λιγότερο συχνές από αυτές που καβαλάω.

Επιζητείς συνεχώς να αγωνίζεσαι για την επιτυχία και την υπεροχή. Έχεις μια συγκεκριμένη νοοτροπία; Κάτι που όλοι οι elit αθλητές χρειάζονται πραγματικά;

Αυτό είναι που κάνει τόσο διαφορετικό το άθλημά μας: το κάνουμε σε τόσο μικρή ηλικία και υπό μεγάλη πίεση.
Αυτό είναι που το κάνει σκληρό, αλλά επίσης παίζει ρόλο και τι θυσιάζουν οι κορυφαίοι αθλητές για να προετοιμαστούν μέχρι το τέλος της ημέρας: αυτοί που είναι πρόθυμοι να φέρουν την δουλειά εις πέρας.

Πώς είναι η σχέση με τον πατέρα σου όλα αυτά τα χρόνια; Καθοδηγούσε τον μικρό του γιο και τώρα συμβουλεύει έναν πρωταθλητή..

Ο μπαμπάς μου εξακολουθεί να ασχολείται με όλη την αγωνιστική πλευρά.
Εγώ, προσωπικά, πριν από ένα χρόνο, μετακόμισα από το αγρόκτημα / ράντσο στο Κολοράντο. Έχω πάρει έναν χώρο.. αλλά συνεχίζω να πηγαίνω στο ράντσο τέσσερις-πέντε μέρες την εβδομάδα.
Έρχεται σε κάθε event μαζί μου, συνεχίζει να μου βγάζει τα προπονητικά προγράμματα και εξακολουθεί να είναι ο ατζέντης μου.
Είναι εκεί σχεδόν για τα πάντα και είμαι ευγνώμων που η οικογένειά μου μπόρεσε να είναι δίπλα μου.
Η μαμά μου έρχεται σε πολλά events.
Αυτό κάνει το motocross, φέρνει κοντά πολλές οικογένειες και είναι ωραίο όταν μπορείς να το κάνεις αυτό για μεγάλο χρονικό διάστημα, επειδή πολλές φορές βλέπεις αυτές τις σχέσεις να σπάνε όταν ένα παιδί γίνεται επαγγελματίας. Εμείς διατηρήσαμε την δική μας και σε όλη την πορεία μου.

Έχεις διαφορετικών ειδών προπονητές και εμψυχωτές. Πώς ήταν ο πατέρας σου σε σένα, κάνοντας αυτή την αλλαγή στη ζωή σου, φτάνοντας σε ένα επίπεδο και πετυχαίνοντας πολλά;

Είναι σιωπηλός... Εάν χαλαρώνεις τότε θα σου φωνάξει δεν θα σου χαριστεί, αλλά δεν είναι ο τρελός τύπος που θα φωνάζει και θα σου λέει τι να κάνεις όλη την ώρα.
Είναι πολύ ακριβής και καθόλου υπερβολικός.
Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που μπορέσαμε να συνεργαστούμε στην καριέρα μου μέχρι σήμερα. 

Είσαι τυχερός...
Ναι!

Αυτή η δυναμική του γίνεται πολλές φορές περίπλοκη; Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που γνωρίζουν τι περνάτε όταν οδηγείτε σε έναν αγώνα Supercross μπροστά σε 50.000 άτομα...

Χμμ, έχει πολύ καλό μάτι στην πλευρά της οδήγησης.
Μπορεί να πάει εκεί, να δει ή να διαλέξει ένα line, να μου το δείξει και να είναι το σωστό. Τον εμπιστεύομαι. Αυτή η εμπιστοσύνη υπάρχει.
Νομίζω ότι αυτή η υπερβολή είναι που κάνει τις σχέσεις να ξεφεύγουν, μεταξύ γονέων και παιδιών.
Είναι κάτι που τα καταστρέφει όλα.
Νομίζω ότι έχουμε παρόμοιους χαρακτήρες, είμαστε ώριμοι και γενικότερα ικανοποιημένοι.
Μας αρέσει να συζητάμε τον τρόπο που καβαλάμε...

Η μητέρα σου; Πώς ταίριαξε σε αυτή την εξίσωση; Είναι η πιο μαλακή πλευρά;

Όντως είναι η πιο μαλακή πλευρά... αλλά το αγαπάει και εκείνη.
Μας αφήνει μόνους τις μέρες των αγώνων, αλλά όταν βλέπει κάτι, το λέει.
Πιστεύω ότι γνωρίζει και εκείνη, ήταν εκεί από την πρώτη μέρα όπως και στους ερασιτεχνικούς αγώνες.
Όπως είπα, αυτός είναι ο λόγος που το motocross είναι τόσο πετυχημένο, επειδή φέρνει τις οικογένειες κοντά στους ερασιτεχνικούς αγώνες και αν καταφέρεις να τους βάλεις στην επαγγελματική σου καριέρα τότε νομίζω ότι είναι πιο επωφελές.

Πρέπει να έχουν υπάρξει στιγμές που τους χρειάστηκες πραγματικά: η μεταφορά σου στην Kawasaki, η συντριβή σου το 2015 στην Thunder Valley [τραυμάτισε και τους δύο ώμους] και η αναστάτωση όταν αποχώρησες από το Motocross των Εθνών...

Τότε χρειάζεσαι πραγματικά την οικογένεια σου...
Όταν πρέπει να ληφθούν αποφάσεις, τότε συναντιόμαστε και αποφασίζουμε όλοι μαζί. Εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο και βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
Δουλεύουμε καλά ως ομάδα.
Όταν βρίσκεσαι στην κορυφή και σε ανοδική πορεία, όλα επικεντρώνονται γύρω σου, το θέμα όμως είναι ποιος είναι για σένα εκεί όταν είσαι down, είτε πρόκειται για τραυματισμό είτε για έναν κακό αγώνα.
Ο πατέρας μου θα με πάρει τηλέφωνο αν με δει να μην καβαλάω σωστά, αλλά δεν θα υπερβάλλει, ούτε θα το χάσει.
Επίσης η μητέρα μου μπορεί να μου πει εάν καβαλάω ή αγωνίζομαι λάθος.
Ξέρω ότι πάντα μπορώ να υπολογίζω στην υποστήριξή τους όταν το χρειάζομαι.

Είσαι σκληρός με τον εαυτό σου; Το 2017 το Supercross είχε πολύ πίεση. Δεν μπορώ, παρά να φανταστώ τι είναι για εσένα, να γνωρίζεις ότι χρειάζεσαι αυτούς τους πόντους και να πρέπει να εκτελέσεις με τον καλύτερο σου εαυτό σε έναν αγώνα...

Ω, ναι! Θυμάμαι έναν κακό αγώνα ο οποίος με επηρέασε ολόκληρη την εβδομάδα.
Πρέπει να είσαι έξυπνος, δεν μπορείς να το παρακάνεις και δεν μπορείς να κρατάς τον θυμό μέσα σου όλη την εβδομάδα, επειδή δεν θέλεις να πάθεις burn out πριν τον επόμενο αγώνα.
Είναι κάτι που έχω πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου και μου δίνει κίνητρο να κάνω αυτό που πρέπει να κάνω.
Θα νικήσω τον εαυτό μου αν χρειαστεί.

Υπήρξαν κάποιοι εκκρεμείς αγώνες τα τελευταία δύο χρόνια: το US GP 2016 στο Glen Helen σε έδειξε σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο. Πώς νιώθεις για αυτό; Είσαι σε φόρμα;

Ναι, αυτοί οι αγώνες 1-1 είναι όταν νικάς τους αντίπαλους για είκοσι δευτερόλεπτα, εκείνη η στιγμή είναι αυτή που είμαι σε φόρμα και κυριολεκτικά οδηγάω χωρίς να σκέφτομαι τίποτα άλλο: μόνο την πίστα, την μηχανή και όλα μαζί γίνονται «ένα».

Δεν είμαι σφιγμένος και ούτε αναπνέω δύσκολα.
Είναι η στιγμή που θέλεις να βρεις [όλη την ώρα], αλλά δεν την βρίσκεις τόσο συχνά.
Όταν το κάνεις είναι πολύ cool.

Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό;

Χα! Το θες όσο το δυνατόν περισσότερο!
Στο motocross οι συνθήκες είναι τόσο διαφορετικές με την λάσπη και είναι δύσκολο να αποκτήσεις το τέλειο set-up, να το νιώθεις και να δουλεύουν όλα σαν «ένα» σε κάθε κατάσταση.

Πρέπει να είσαι ο καλύτερος all-rounder: δεν μπορείς να είσαι ο καλύτερος μόνο στις hard-pack ή ο καλύτερος στα ruts. Αυτό είναι που το κάνει δύσκολο... να είσαι σε θέση να προσαρμόζεσαι.

Όλα σχετίζονται με την συγκέντρωση; Είναι κάτι που πρέπει να εξασκείς;

Παίζει ρόλο και η προετοιμασία.
Δεν θέλεις να τρέχεις να προλάβεις κατά τη διάρκεια της σεζόν ή να μην βρίσκεις τον εαυτό σου σε αυτά τα «ωραία» μέρη επειδή αναζητάς για κάτι διαφορετικό.
Έτσι, μου αρέσει να βρίσκομαι εκεί (στην πίστα) χωρίς να έχω καμία απορία στο μυαλό μου, όπως «θα έπρεπε να είχα κάνει περισσότερα» ή «θα έπρεπε να είχα αλλάξει αυτό», πριν αρχίσει η σεζόν.
Αν το καταφέρεις, τότε είσαι σε θέση να εστιάσεις, να προσαρμοστείς και να βρεις την φόρμα σου.

Ανέφερες πως έχεις το δικό σου σπίτι. Ήταν μεγάλη αλλαγή για σένα;

Ήταν μια μεγάλη κίνηση στην πραγματικότητα. Πληρώνεις τους λογαριασμούς όταν έρχονται στο γραμματοκιβώτιο και γενικότερα κάνεις μόνος όλες τις δουλείες για το σπίτι.
Ήταν ένα μέρος που είχε ήδη χτιστεί, οπότε μπήκα κατευθείαν.
Ήταν υγιές για την σχέση με την οικογένεια μου και είναι μέρος της ανάπτυξης.
Το ότι συμμετέχω στους αγώνες supercross και motocross μου έδωσε την ευκαιρία να βρεθώ σε δικό μου σπίτι, σε τόσο νεαρή ηλικία.
Αυτό είναι φοβερό.
Μένω εκεί με την φίλη μου και τον σκύλο μου, έχουμε το δικό μας μικρό set-up.

Η Kawasaki είναι στην Καλιφόρνια οπότε δεν κάθεσαι στο σπίτι τόσο συχνά...

Στην πραγματικότητα βρίσκομαι αρκετά συχνά κατά τη διάρκεια της εβδομάδας και μεταξύ των αγώνων περνάω μερικές μέρες στο σπίτι.
Όταν είσαι racer και υπάρχει κάτι που να μοιάζει με «off season», τότε απλά θέλεις να μένεις στο σπίτι!
Οι περισσότεροι θέλουν να μπαίνουν στο αεροπλάνο και να κάνουν ταξίδια, αλλά εμείς θέλουμε να μένουμε σπίτι και να αράζουμε στον καναπέ.
Μου αρέσει να είμαι σπίτι.
Νομίζω ότι όπου μεγαλώνεις πάντα το αισθάνεσαι σαν το σπίτι σου.
Εγώ είμαι απλά, άνθρωπος του Κολοράντο!

Ο κόσμος είναι περίεργος, τι μπορεί να κάνει ο Eli Tomac μέσα στην μέρα του; Πηγαίνεις στον κινηματογράφο, κάνεις BBQ;

Θα με βρεις στον αυτοκινητόδρομο National 4, να περπατάω εκεί γύρω ή να ψαρεύω ή να κυνηγάω με τόξο.

Έχουν ακουστεί πολλά για σένα σχετικά με το κυνήγι τόξου: Έφτασες στο σημείο να ενοχληθείς που ήσουν συνδεδεμένος με αυτό;

Για μένα οι κυνηγοί αποκτούν κακή φήμη, αλλά αν το κάνεις με τον σωστό τρόπο... νομίζω ότι είναι μέρος της φύσης.

Οι άνθρωποι το έκαναν για χιλιάδες χρόνια ...

Ακριβώς.

Αν κυνηγάς για να δείχνεις απλά το τρόπαιο και δεν μεταχειρίζεσαι το ζώο με τον σωστό τρόπο, τότε αξίζεις να έχεις κακή φήμη.
Αυτό που κάνω εγώ είναι να τροφοδοτώ τον εαυτό μου και την οικογένειά μου...
Γεμίζω τον καταψύκτη μου και έχουμε κρέας τους εννέα μήνες του έτους.
Μας αρέσει να βγαίνουμε στο δάσος με τα τόξα.

Μπορεί να ακουστεί κλισέ, αλλά πώς γίνεται οι αναβάτες να χρειάζονται μια δραστηριότητα που είναι το ακριβώς αντίθετο του θορύβου και της αδρεναλίνης ενός αγώνα Supercross!;! Το κυνήγι με τόξο πρέπει να είναι αθόρυβο και πολύ υπομονετικό...

Ακριβώς! Είναι ο αντίθετος πόλος. Είσαι μόνος εκεί έξω. Τις περισσότερες φορές που πηγαίνω για κυνήγι είμαι μόνος μου.

Χωρίς παρέα;

Μερικές φορές... αλλά προφανώς είσαι πιο αθόρυβος όταν είσαι μόνος... και δεν υπάρχει τόση πολύ μυρωδιά! Χαχα.
Προσπαθήστε να είστε καθαροί και χωρίς να βάζετε άρωμα!
Θα μπορούσαμε να μιλάμε όλη μέραγια το κυνήγι!
Μας υπενθυμίζει από πού προερχόμαστε. Είναι κάτι διαφορετικό...

Τι γίνεται με την νοητική πλευρά; Υπάρχει περίπτωση να βαρεθείς ή θα συγκεντρωθείς αμέσως;

Πρέπει να έχεις τον νου σου συνέχεια, γιατί και είσαι το θήραμα σε κάποιο βαθμό.
Εκεί που ζούμε, υπάρχουν αρκούδες και λιοντάρια, οπότε όταν βγαίνεις στο μονοπάτι στις 5.30 το πρωί και πρέπει κάνεις hiking μία ώρα μέσα στο σκοτάδι, πρέπει να πηγαίνεις γρήγορα γιατί υπάρχει πιθανότητα πίσω σου να σε κυνηγάει και κάνα λιοντάρι...
Έζησα μερικές στιγμές... Αν είσαι τύπος του έξω τότε είναι σαν παιχνίδι επιβίωσης και μου αρέσει πολύ.

Πώς το αιτιολογείς με τον τρόπο ζωής σου, όπου εκατοντάδες ή χιλιάδες άνθρωποι θα ήθελαν να περάσουν χρόνο μαζί σου ή να πάρουν ένα αυτόγραφο σου και εσύ είσαι μόνος μέσα στο δάσος, ίσως με καμία αρκούδα για παρέα...

Χαχαχα! Αυτό είναι που το κάνει τόσο ωραίο.
Είναι τόσο «αντίθετο» που νομίζω ότι είναι υγιές και μου δίνει το κίνητρο να επιστρέψω στο αγωνιστικό περιβάλλον.
Πρέπει να κάνεις ένα διάλειμμα για να επιστρέφεις γεμάτος ενέργεια.
Όταν είμαι εκτός, για μία ή δύο εβδομάδες, τότε επιστρέφω στην μηχανή μου με όρεξη. Όταν οδηγείς συνεχόμενα για τέσσερις μήνες τότε αναζητάς την day-off.
Σκέφτεσαι «βγάλτε με έξω»...

Είσαι κάλος στο κυνήγι;
Τα περισσότερα χρόνια γεμίζουμε τον καταψύκτη..

Φαντάζομαι πως μια κακή μέρα στο δάσος ή στο ψάρεμα μπορεί να είναι εξίσου απογοητευτική...

Ω, ναι, και πραγματικά χρειάζεσαι υπομονή στο ψάρεμα.
Αλλά όλα σχετίζονται στο να βγαίνεις έξω και να απολαμβάνεις τον εαυτό σου.
Η μητέρα φύση είναι πολύ ωραία!
Αφήστε το κινητό σας και τον υψηλό ρυθμό ζωής και... οτιδήποτε άλλο.
Όταν αποσυρθώ από τους αγώνες, σίγουρα θα είμαι μόνο εκεί έξω.

Μίλησε μας λίγο για την απόδοση σου, επειδή είναι κάτι που πρέπει να δουλεύεις σκληρά, από τότε που μπήκες στην κατηγορία 450 και το 2017 το supercross ήταν μια κατάσταση yo-yo για σένα, έχοντας διαδοχικές νίκες και στη συνέχεια είχες ελλείψεις από σημαντικούς πόντους..

Κατά τη γνώμη μου, το βασικό παιχνίδι και η προσδοκία, είναι το πιο δύσκολο κομμάτι.
Να πάμε και να κερδίσουμε... και στη συνέχεια να επιστρέψουμε σε μικρό χρονικό διάστημα, όπως κάνουμε και στο Supercross, είναι δύσκολο..
Κερδίσαμε εννέα Main Events και έχασα τον τίτλο από τον Dungey, ο οποίος κέρδισε τρεις αγώνες. Ήταν δύσκολα.
Αλλά θα μας κάνει πιο δυνατούς για το 2018 και νομίζω ότι έχουμε πολύ καλή πιθανότητα.
Κάθε χρόνο βελτιωνόμαστε και δεν έχει υπάρξει season που να έχουμε κάνει πίσω και αυτό με κάνει να νιώθω πάντα ικανοποιημένος.

Ο Dungey αποσύρθηκε από τους αγώνες. Τι έχεις να πεις για αυτό;

Νομίζω ότι η νοητική πλευρά είναι λόγος που αποσύρθηκε. Σωματικά δεν ήταν ακόμα τριάντα ετών!
Μπορείς να καταφέρεις να φτάσεις τα τριάντα χρόνια στο άθλημα μας, αλλά νομίζω ότι σε ρίχνει νοητικά.
Αυτός ο τύπος ήταν μια μηχανή που μόνο κέρδιζε στο βάθρο και για να γίνει αυτό κυριολεκτικά πρέπει να είσαι μια μηχανή, αλλά γνωρίζεις οτι τελικά κάποια μέρα θα σε ραγίσει.

Μπορείς να φανταστείς τη συνταξιοδότησή σου στα 27 ή 28;

Σε γενικές γραμμές, η συνταξιοδότηση σε αυτή την ηλικία είναι ανήκουστη.
Είμαστε τυχεροί που το motocross και το supercross μας δίνει τη δυνατότητα να το κάνουμε αυτό. Τέλος.
Αν είσαι αρκετά καλός. Τα έχεις κερδίσει όλα και το αξίζεις, επειδή σου στερεί πράγματα από την ζωή σου.

Πρέπει να υπάρχει ένα μέρος του εαυτού σου που να σου αρέσει να βρίσκεσαι στα φώτα, μπροστά στο μεγάλο πλήθος και να ζεις αυτή την δόξα... Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου να μην το έχει αυτό πια;

Το να τρέχεις μπροστά σε 40.000 άτομα είναι κάτι διαφορετικό. Όταν ακούς το πλήθος την ώρα που είσαι με έναν αντίπαλο, ή όταν τον προσπερνάς πάνω σε μια στροφή και σε εμψυχώνουν για αυτό, τότε είναι το κάτι άλλο.
Όντας στο βάθρο και βλέποντας τον κόσμο εκεί... είναι κάτι που θα χαθεί όταν συνταξιοδοτηθώ. Ταυτόχρονα δεν είμαι κάποιος που τρέφει με όλα αυτά το εγώ του.

Σου αρέσουν τα sports-

Ω, ναι!

- Πρέπει να είναι ωραίο να γνωρίζεις ότι έχεις χαρίσει ένα μεγάλο show στους ανθρώπους που βρίσκονταν στο στάδιο ή μέσα από την οθόνη;

[χαμογελάει] Είναι ωραίο... αλλά ταυτόχρονα για τον εαυτό μου, πιστεύω ότι, τρέφομαι περισσότερο από το αγωνιστικό μέρος.
Μου αρέσει πολύ ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε μένα και στους άλλους αναβάτες.
Αλλά στο τέλος της ημέρας δεν είμαστε εκεί για αυτούς, εκτός αν υπάρχει κόσμος στα stands.
Είμαστε εκεί, επειδή το show είναι εκεί. Ήμουν σε εκείνη την πλευρά του φράχτη όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών και παρακολουθούσα τον Jeremy [McGrath] ή τον Chad [Reed].

Πώς νιώθεις γνωρίζοντας ότι τα παιδιά μπορεί να έχουν αφίσες ή φωτογραφίες σου στον τοίχο τους;

[Χαμογελάει] Δεν έχω τόσο πολύ χρόνο για να σκεφτώ τέτοια πράγματα αλλά, όπως είπα, θέλω να είμαι καλό παράδειγμα και κίνητρο για να φτάσουν σε αυτό το σημείο, να συνεχίσουν να καβαλάνε τις μηχανές τους και να τρέχουν στους αγώνες.
Μου αρέσει να είμαι ο αγαπημένος αναβάτης των ανθρώπων.

Ο χρόνος είναι το παν. Πώς αισθάνεσαι τώρα;

Νομίζω ότι είμαστε σε πολύ καλή θέση να κυνηγήσουμε την θέση στο πρωτάθλημα.
Είμαστε υγιείς και η μηχανή είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Πρέπει να επωφεληθούμε από αυτά και να ολοκληρώσουμε την δουλειά μας.
Γιατί πριν το καταλάβεις κάποιος άλλος μπορεί να έρθει...

Συνέντευξη: Adam Wheeler από το "On Track Off Road Magazine"

Επιμέλεια: Όλγα Φωτιάδου

Eli Tomac: half an hour with greatness

From his victorious and sensational debut as professional motocrosser at Hangtown in 2010 with just 17 years on his life clock, Eli Tomac has rarely been away from the pinnacle of his sport. ET's focus, athleticism, capability and speed easily puts the Monster Energy Kawasaki rider (already a one time AMA 250SX Supercross champion and twice AMA Motocross number one) firmly in the same lineage as Carmichael, Stewart, Villopoto and Dungey.

The name already echoes loud in international MX and SX – Tomac has represented Team USA at the Motocross of Nations and has participated in European supercross events – and in the first five months of 2017 he duelled with Ryan Dungey in a gripping supercross championship campaign that went down to the final laps and turns at Las Vegas after seventeen rounds in eighteen weeks. Tomac lost out by just 5 points despite posting nine wins on the Monster Energy Kawasaki; his form automatically establishing him as a favourite for the recently-retired Dungey's vacant throne cushion in 2018.

After just a few minutes with Eli in the confines of the Kawasaki team truck, parked on the plush lawn of the Sam Boyd Stadium at the 2017 Monster Energy Cup in Vegas – only five months after that curtain-dropper with Dungey – and Tomac is already laughing. There is a light sense of humour under the oft-serious demeanour, and a slightly shy character: typical of an athlete at this level who is highly in demand and who has occasionally been 'singed' by the spotlight.

I asked him if he'd woken that morning pondering the very realistic chance of ending the day with a million dollars in the bank. He fails to supress an excited chortle.

Later that evening and the anticipated battle with Marvin Musquin for three Main Events wins and thus the 'Monster Million' was sliced off prematurely. Tomac's heavy crash while disputing victory with his KTM rival in the first chase ended his participation in the event; it was a complete contrast in mood to the sense of expectation and fun we encounter in the Kawasaki truck earlier on Saturday. The incident also lighted the 'suddenness' of the sport: '2016 MEC winner and protagonist for further riches' to 'sore bystander' in the twitch of a rear tyre.

As a champion and one of the top racers in the vast American dirtbike racing scene Tomac is undoubtedly no strange to a seven figure number. But the Monster Million was 'another one that got away'. "It's that carrot and creates that hype," he said of the annual Vegas October showpiece. "It puts a good kind of pressure on us and is good publicity for supercross itself. I always have fun here and have done six of the seven. I don't think it is a race where I feel 'I have to be here'." Reversing the tendency to 'almost' make it will be a prominent theme for #3 come the long 2018 racing campaign that takes AMA competitors through the supercross calendar and into a twelve round motocross term and then one-off events like the MEC.

Before a bumpy rendezvous with Nevada soil, Eli is in chatty form. I get the feeling he's not quite versed with a lengthy and often personal conversation (a PR representative from another team in the AMA paddock said the biggest demand of the pro racers these days is for video content; a different kind of media exercise) and several times breaks eye-contact to aside a "what am I trying to say here...?" Nevertheless the Colorado resident – and son of mountain biking icon John Tomac – attempts to engage. And when we start talking about his love of bow hunting the juxtaposition between a noisy, violently balletic day job and his stealthy, silent, time-consuming hobby reveals a slither of a complex individual.

Going back to that first AMA Pro National in 2010 and a remarkable professional debut could you imagine your career and life to turn out like this?

After Hangtown and when we won...I'm trying to think back now: actually it is pretty crazy to think about it because as a kid I don't believe I really expected to be in the position I am now: the number one 450 guy. You secretly hope for it but it is so far out there. It seems crazy to get to the position [of being #1]. I feel very fortunate but also a lot of work and time has been put into it. I don't know what else I can say but I feel grateful. We've been around. I'm almost 25 years old now but I feel like I have had a pretty awesome career so far and have been to some very cool places. It is neat to think I have been all over the world racing my motorcycle. I hope I have many more years in me.

There must have been arduous moments; times when you were not in love with it. If there is a downside to this sport then it is that everything tends to happen so young and so quickly...

Yeah, you have to make sacrifices as a kid. You are not going to college and you are not partying. You are not doing the normal things or what society would call 'normal'. There is sacrifice early on...but it definitely pays off later if you can be one of those top guys. You can travel the world and it is a great experience along the way. I would not trade it for anything. The race schedule is super-demanding and it is getting to the point now where it is putting the teams and riders on the limit. We have found that limit. We are pushing thirty events a year. A hard part of it as well is the expectation; but that is part of being one of the top guys and having to win every weekend. That part – mentally – is the toughest of the whole deal and it's how you handle it week-in, week-out.

I don't want to paint you as someone who is dissatisfied with what he has but if someone had said to you when you were eighteen "it's gonna get much tougher and more intense" then would you have had the maturity to look back and think 'I need to make a lot of choices..."

I didn't want to - how can I put it? - I never wanted to go out and play golf or something like that when I was eighteen. There were times when I didn't like it [the lifestyle] but I loved it enough that it got me to this point. There are days when I don't want to ride...but those are less frequent than those when I do.

Is continually wanting and striving for success and excellence a necessary mindset? Something all elite sportsmen really need?

That's what is so different with our sport: doing it at such a young age and with that pressure there. That's what makes it tough but also what sacrifices the top guys are prepared to make at the end of the day; the ones that are willing to commit and get the job done.

How has the relationship with your Dad changed over the years? From guiding his young son and now advising a champion: what is it like now?

My Dad is still heavily involved with the whole racing side of things. I, personally, have just moved out of the farm/ranch in Colorado – that was a year ago. I've taken some space...but I still go down to the ranch to ride four-five days a week. He still comes to every event with me, still writes my training programmes and is still my agent. He is there for pretty much everything. And I'm grateful that my family have been able to stick together. My mum comes to a lot of events. That's what motocross does, it brings a lot of families together and it cool when you can do that for a long time because you do see those relationships break apart when a kid goes professional but we kept ours together. It has been good along the way.

You have different kinds of trainers and motivators. How was he for you and did that change when you reached a certain level and had accomplished quite a lot?

He is silent one. He won't give you crap for the sake of it. If you are slacking then he'll call you out but he's not a crazy guy who will be yelling in your face and telling you what to do all the time. He is very precise and nothing is over the top with him. And I think that is why we have been able to stay together for so long and through my career up to this point. He is not overbearing at all.

You got kinda lucky then because there are a few cautionary tales...
Yeah!

Was that dynamic also complicated sometimes? There are not many people who know what you are going through when you're leading a Supercross Main Event in front of 50,000 people...

Hmm, he has a really good eye for the riding side. He can go out there and see or pick a line and tell me and it'll be there. I trust him. That trust is there. I think the overbearing 'thing' is what crosses the line a lot between parents and kids. There is something that boils over and it all falls apart. I think we have similar characters and we're mellow and generally content. We're not loudmouths and we like our riding to do the talking, as we like to say...

What about your Mum? How does she fit into that equation? Does she bring some of that maternal, softer side?

Um, she does bring that softer side...but she loves it too. She let's us do our business on racedays but she also see things out there and will say something. I think she knows where the line is and she's been there since day one and the amateur races. Like I said, that's why motocross is so neat because it brings families together from those amateur events and if you can bring that into your professional career then I think it is more beneficial.

There must have been times when you really needed them: the move to Kawasaki, the 2015 crash at Thunder Valley [he injured both shoulders] and the fuss around sitting out the Motocross of Nations...

That's when you really need your family. When decisions need to be made then we can all come together, we trust each other and we feed off each other. We work well as a team. Everything is around you when you are on top and on the upswing but it is a matter of who is there when you are down and they always are, whether it is an injury or is not a good race. My Dad will call me out if I rode like crap but he will not go over the top or lose his mind. My Mum can also tell if I am riding or racing wrong. I know I can always count on their support if I need it.

Are you hard on yourself? Supercross in 2017 was high-pressure. I can only imagine what it is like for you knowing you need those points and have to perform...

Oh yeah. I remember a bad race and I take it into the next week. You have to be smart and you cannot overdo something and you cannot take that anger out through the entire week because you don't want to burn yourself out before the next race. It is something that definitely floats in the back of my mind and it gives you motivation to do what you have to do. I will beat myself up if I have to a little bit.

There have been some outstanding races in the last couple of years: the 2016 US GP at Glen Helen saw you very much on another level. What is that like? Are you in a zone?

Yeah those 1-1 races when you are beating guys by twenty seconds is about that 'zone' and you're literally just riding without thinking about anything else: just the track and the bike and everything is 'one' together. You are not tight, you don't have arm-pump and you are not breathing hard. It is the situation you want to find [all the time] but you don't that often. When you do then it is pretty cool.

How often does it happen?
Ha! You want it as much as possible! In motocross the conditions are so different with the dirt and it is so hard to get the perfect set-up and feel and everything working as 'one' in each condition. You have to be the best all-rounder; you cannot be just the best on hard-pack or the best in ruts. That's what makes it tough...being able to adapt.

Is it all about focus? And is that something you need to hone?
It's about preparation also. You don't want to be playing catch-up during the season or you don't find yourself in those 'good' places because you are searching for something different. So I like to be there [on-track] without any questions in my mind like 'you should have done more' or 'you should have changed that' before the season starts. If you do then you need to be able to focus to adapt and find that zone.

You mentioned having your own house. Was that quite a big thing for you?
It was a big deal actually: paying your own bills when they come in the mailbox and doing the whole 'house thing'. It was a place that was already built so I moved right in. It has been healthy for our family relationship and it is all part of growing up. Racing supercross and motocross has given me the opportunity to be in my own house at this young age. So this is awesome. I live there with my girlfriend and dog and we have our own little set-up.

Kawasaki are in California so you cannot be there that much...
Quite a bit during the week actually, between the races there are a couple of days at home. When you are a racer if there is anything like a little 'off-season' then you just want to stay at home! Most people want to get on the airplane but we're like 'we staying and hanging out on the couch'! I enjoy being home. I think where you grow up always feels like home. I'm just a Colorado guy.

People must be curious what Eli Tomac does on a day or night off: will you be at the cinema, doing a BBQ? What goes on?

You'll find me someway up the highway on the National 4, hiking around or fly-fishing or shooting our bows. We're big 'outside people'.

A lot has been made of your bow hunting: did it get to the point where it was a bit irritating to be so associated with that?
For me hunters get a bad rep but if you do it in the right way...I think it is all part of nature.

People have been doing it for thousands of years...
Exactly. If you are trophy hunting and not using the animal in the right way then you deserve to have a bad rep. Whereas if you are feeding yourself and your family...which is what I do. I stock up my freezer and we have meat nine months of the year. We like to get out in the woods with the bows.

It is almost a cliché but what is it about riders needing a sport or activity that is the antithesis of the noise and adrenaline of racing?! Bow hunting must be very silent, very patient: the opposite of a Supercross!
Exactly! It is the polar opposite. You are out there alone. Most of the time when I am archery hunting then I am by myself-

No companion or buddy?
Sometimes...but you are obviously more silent alone...and there is not as much scent! Haha. You try to be clean and scent-free. We could sit here and talking about hunting all day! It takes you back to where we came from. It is something else.

What about the mental side? Is it possible to get bored or do you have to focus?

Well, you have to focus. You can also be the prey to a certain degree. Where we live there are bears and mountain lions, so when you are out on the trail and you leave at 5.30 in the morning you have to hike an hour in the dark: it is kinda a rush because there is a chance you could be chased by a mountain lion. You are back-packing around. I've had a few 'moments'. I've started to get cold as I am racing back to the trailhead. If you are an Outdoors guy then it is like a survival game and I really enjoy it.

Do you also rationalise it with your lifestyle where you might have hundreds or thousands that want your time or your signature and then being forest by yourself with maybe a bear for company...

Hahaha! That's what so cool about it. It is so 'opposite' that I think it's healthy and gives me the motivation to come back to this [racing] environment. You have to have a little bit of a break here-and-there to be fired-up to come back. If I take a week or two free then I am jumping to get back on my bike but if you ride for four months straight then you do want that day off. You think 'get me outside'...

Are you any good at the hunting?

Well, most years we pack the freezer-

I imagine a bad day in the woods or fishing can be frustrating as well...

Oh yeah, and you really need patience for fishing. But it is all about getting outdoors, outside and enjoying yourself. Mother nature is pretty cool! Get away from the cell phone and all the high pace of life and whatever it is. When I stop I will definitely be the guy who will be out in the sticks. There is a time for all the busy-ness but I am more of an outside guy.

Talk a bit about performance because it is something you had to raise the bar since you came into the 450s and 2017 supercross was such a yo-yo with consecutive wins and then just missing those crucial points now and again...

The head game and the expectation is the toughest part, in my opinion. To go out there and win...and then to come up a little short, like we did in Supercross, was tough to swallow. We won nine Main Events and still lost the title to Dungey who won three races. It was hard. But it will make us stronger for 2018 and I think we have a really good shot. Every year we have been improving and there hasn't been a season where we have taken a step back and that's what I have always been satisfied about.

What did you think about Dungey retiring?

I think the mental side of things is why he retired. Physically, he wasn't even thirty years old yet! I think you can make it to thirty years in our sport but I think it cracks you mentally. That guy was a podium-winning machine and to do that you literally have to be a machine but you know that eventually one of those days it will crack you.

Can you imagine retiring at 27/28?
In general terms retiring at that age is unheard of. We are fortunate that motocross and supercross gives you the ability to do that, period. If you are good enough. It is all earned and deserved because it takes a toll of you.

There must be a part of you that likes being there in the lights, in front of the big crowd and having some of that adulation...? Can you imagine not having that any more?

To be able to perform in front of 40,000 people is something else. When you hear the crowd when you are battling, or you are bumping a guy in a turn and they are 'involved' in it then it is something else. Being on the podium and seeing everyone there...it is something that will be missed when I retire. At the same time I am not a guy who is feeding all that into my ego.

You like sports-
Oh yeah...

-so it must be nice to know you have put on a great show for people at the stadium or through a screen?

[smiles] It's nice...but at the same time I think that, for myself, I feed more from the racing part. I really enjoy the competition between myself and other riders. But at the end of the day we are not there unless there are people in the stands. We are there because the show is there. I was on that side of the fence when I was five or six and watching Jeremy [McGrath] or Chad [Reed]. I loved watching Chad when I was little. Sometimes you have to stand back at 'look' at that fence and remember you were on the other side at one point. You want to be a good example for everyone, and have kids look up to you, keep the sport healthy and keep it going.

How does it feel to know that kids might have posters or pictures of you on the wall?

[Smiles] I don't have that much time to think about that stuff but, like I said, I want to be a good example and a motivation for them to get to this point and to keep riding and racing motorcycles and supercross. I like to be people's favourite rider.

Timing is everything. How do you feel right here and now?
I think we are in a really good position to go out there and chase for that position in the championship. We are healthy and the motorcycle is in a good spot right now and you have to take advantage of all that and get it done. Before you know it someone else will be coming up...

Interview: Adam Wheeler from "On Track Off Road Magazine"